Geçenlerde postanede bana “mümkün değil” denen belge işinin ertesi sabah birden “mümkün” olduğundan bahsetmiştim. Adamın günahını almışım, keza eşime belgeyi veren adam bana “mümkün değil” diyen amca değilmiş. Dolayısıyla görevlinin gününe göre muamele yapmasından ziyade herkesin kafasına göre tepki vermesi durumu söz konusu.

Aynı olayı ikinci postaneden aynı belgeyi almaya çalışırken de yaşadık. Orada da bir amca bana belgeyi “mümkün değil” ve “işim var” şeklinde bahanelerle vermedi. Ertesi gün eşim tekrar şansımızı denemek için gittiğinde genç bir kız arkadaş yardımcı oldu ve belgeyi aldık.

Sözün özü, Fransa’da bürokrasinin daha çok “sabır testi” olarak işlev gördüğü gerçeğinin üzerine bir de evrensel etmen “insan faktörü” (insan etmeni de denebilir) de kendini göstermeye devam ediyor.

İşin acı yanı, Fransızların Fransız olmayanlara veya en basitinden Fransızca konuşamayanlara karşı açık bir tavrı olduğu için bu “insan etmeni” bizim genelde aşmamız gereken bir engel oluyor.

Ama alacağımızı aldık, şimdi İrlanda Başkonsolosuna mektup göndereceğiz. Arkası bir ara gelecek…